Mijn Strava staat inmiddels op publiek, daar kun je dus volgen hoe ik tegenwoordig aan het trainen ben. Uitlachen mag, want ik vind het eigenlijk ook allemaal een beetje belachelijk, zoveel trainen. Voor een triathlon. In Almere. De lange afstand. Ik heb het ook allemaal niet echt zelf bedacht.
Broerlief Melle en vriend Gijs nodigden me zomer 2017 uit om mee te doen met een hele triathlon. Dat hield ik eerst even af, maar uiteindelijk hebben we zomer 2018 een halve gedaan in Oostenrijk. Dat was fantastisch! En niet alleen omdat ik eindelijk een keer voor mijn broer finishte. Het ging gewoon lekker en smaakte naar meer. Een nog stoerdere zouden we zomer 2019 gaan doen. De vraag was alleen nog: welke?

Zij hebben in plaats daarvan inmiddels de Eiger trail gedaan, ook vet, maar ik ga dus dit jaar werkelijk wel een hele triathlon doen, helaas niet in de bergen, maar om praktische redenen één in de polder.

Inmiddels heb ik me verdiept in de laatste wetenschappelijke inzichten met betrekking tot duursport. Het schijnt dat 80% van de trainingen laag van intensiteit moet zijn en maar 20% hoog. Dus kocht ik een trainingschema dat die 80/20 methode volgde en raakte ik geobsedeerd door mijn eigen trainingsdata. Vandaar een korte samenvatting van mijn progressie in cijfers vanaf 7 april, na de marathon van Rome, waarop ik definitief besloot een hele triathlon te doen.

De diagram heb ik ook nog niet helemaal doorgrond, maar de rode stippen zijn de trainingen. De blauwgrijze lijn met het gearceerde gebied eronder is de berekende fitness (uitgedrukt in continusous training load, CTL). Als ik even wat minder train zie je er een dipje in de verder stijgende lijn zit (je kunt ook mijn vakantie mooi terugzien). De roze en gele lijnen zijn ongeveer gespiegeld. Roze is mijn vermoeidheid na een training; De gele is de ‘vorm’: fitness minus vermoeidheid (ongeveer). Doel is om op 14 september tussen 80 en 90 CTL te zitten, met een positieve vorm.
Sinds april ben ik van drie trainingen per week naar soms wel drie trainingen per dag gegaan. Van drie uur per week naar de laatste week meer dan 20 uur.
Tot nu toe heb ik twee 1/3 triatlons gedaan, een duatlon en deed ik 15 augustus de kwart van Embrun.

Het blijkt maar weer dat het lijf toch weer meer kan dan gedacht en dat duursporten een goede therapie is, die verder gaat dan ‘een gezonde geest in gezond lijf.’ Langer dan een uur of 2 1/2 trainen kan niet zonder dat je ook fit van geest bent. Het trainen om door de (mentale) dipjes in een lange training (en wedstrijd) te komen vergt weer wel een fit lichaam. Kortom de pittige fase in mijn leven heb ik aangevallen met pittige duurtrainingen en ik denk dat het me goed heeft gedaan.
Nu is natuurlijk de vraag: wat na Almere? Goede vraag…..