Ineens was het daar, die ene kans om echt iets anders te gaan doen. Of iets echt anders. Sinds mijn midlife, dus zo’n tien jaar geleden aangenomen dat ik 80 word, ben ik zo nu en dan bored out en zoek ik prikkels. De laatste jaren vind ik die buiten mijn onderwijspedagogische werk, als practor en adviseur en in mijn Bananenwinkel als duursportcoach. Of soms stort ik me weer in een vereniging. Dat gaat eigenlijk prima. Ik houd van afwisseling en die ervaar ik.
En dan nu zie ik een vacature aankomen, waarvan ik nooit gedacht had dat ik ervan geprikkeld zou raken. Een vacature voor een managementfunctie in het onderwijs.*
Na ruim 25 jaar onderwijs weet ik wel wat managen daar in kan houden en als ik managers bezig zie, ben ik meestal niet jaloers op hun baan. Toch zijn er altijd twee scholen geweest waarvoor ik heb gezegd zo’n functie wel te overwegen. Op één ervan ontstaat nu een vacature. Wat nu?
Ik denk niet, of soms even wel, dan weer niet, of toch wel dat ik ga solliciteren. Eigenlijk heb ik het aan mezelf en zo nu en dan aan anderen beloofd, om in het geval van een plek op die scholen wel te solliciteren. Ik voel betrokkenheid met de school en heb ideeën. Ik wil op die school wat bereiken en ik denk dat ik dat zou moeten kunnen.
Als ik het doe, ga ik het wel op mijn manier aanpakken. Open en transparant. Met idealen en ideeën. Onderzoekend en gestuurd door theorie en Vygotskij.
Dit wordt een blogserie van mijn overwegingen richting wel/niet solliciteren. Een kans om weer eens mijn kijk op onderwijs, opvoeding, management en persoonlijke professionele ontwikkeling expliciet te maken. Je kunt dat hier volgen en reageer vooral, want ik wil ook lekker wikken en wegen.
* Ik houd school en precieze functie voorlopig zo onduidelijk mogelijk, om bestuur en eventueel een sollicitatiecommissie niet onnodig onder druk te zetten of op een andere manier te belemmeren. Vandaar ook dat ik de berichten vertraagd op LinkedIn plaats.