Niet dat ik pretendeer reis- of foodblogger te zijn, maar je maakt wat mee. Solo. Onderweg naar een wedstrijd (#enroutepourembrun).
Voor het echte vakantiegevoel, nadat ik al in een tourist trap was gelopen, uiteindelijk dan in een steegje zelf een tafel uit een belendend pand mogen halen. Aan andere voorbijgangers, die later langskwamen, duidelijk gemaakt dat die snackbar niet open was, maar bij l’Evêché hoorde.
De eerste oma riep de tweede oma die zweet van haar decolleté deppend vervolgens haar telefoon probeerde op te nemen, wat niet lukte.
“‘Allo, allo?!”
Met twee andere gasten mochten we aan de overkant gaan zitten, nadat een groep naar de zijstraat was gebonjourd. Alles in voor mij goed te volgen maar slecht verstaanbaar Frans, mede veroorzaakt door het ontbreken van een gebit bij oma Twee.
Of ik al choisi had, oma Eén. Maar de bouillabaisse, waar ik naar op zoek was en die groot op het raam staat, was er niet.
Wel ‘Duo Poisson’ met drie stuks harder en zes stuks sardines en een octopussalade.
Uiteraard leek betalen met een kaart niet te kunnen, ‘parce que la machine ne marche pas.’
“Vite, vite, il marche!”
Kaart op het apparaatje.
Dochter komt erbij om te checken.
“Payez?”
“Oui!”
“Ahhh, très bien. Bonne soirée!”